Modele anatomiczne mają kluczową znaczenie w edukacji klinicznej, dając możliwość doktorom, studentom nauki o zdrowiu oraz chorym lepiej przyswoić budowę i pracę ludzkiego organizmu. Są one używane w różnych specjalizacjach, takich jak struktura organizmu, patologia i analiza medyczna schorzeń. Modele te mogą być wykonane z rozmaitych substancji, takich jak tworzywo sztuczne, materiał gumowy, substancja syntetyczna lub inne syntetyczne substancje, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze zrekonstruowanie naturalnej struktury człowieka. Dzięki nim można zbadać, jak postępują choroby, jakie mają konsekwencje dla ciała oraz jakie mechanizmy biologiczne i patologiczne za nimi stoją. Modele anatomiczne są bezcennym instrumentem w kształceniu i uświadamianiu chorych. Dają możliwość lekarzom lepiej wyjaśniać chorym istotę ich schorzeń, wspierając im w zrozumieniu diagnostyki oraz proponowanych terapii. W przypadku trwałych dolegliwości, takich jak zaburzenia gospodarki cukrowej czy dolegliwości gruczołu tarczowego, modele anatomiczne pozwalają przedstawić stopień zniszczenia organów oraz skutki zaniedbanych chorób. Dodatkowo, modele te pomagają studentom w lepszym przyswajaniu wiedzy teoretycznej poprzez praktyczne przyswojenie struktury organizmu i mechanizmów chorobowych organizmu. Modele anatomiczne dotyczące cukrzycy Cukrzyca jest chroniczną chorobą związaną z metabolizmem, która powstaje na skutek z dysfunkcji sekrecji substancji regulującej glukozę lub nieprawidłowej odpowiedzi ciała na ten substancję. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują narząd produkujący insulinę, jako że jest ona podstawowym organem pełniącym funkcję utrzymywanie równowagi zawartości glukozy we krwi. W modelach tych można dostrzec elementy takie jak wyspy Langerhansa, czyli zgrupowania komórek beta, wytwarzających substancję obniżającą cukier. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą przedstawiać uszkodzenie lub degradację komórek beta, które prowadzą do niedoboru substancji regulującej cukier. Z kolei w cukrzycy dorosłych modele mogą ilustrować oporność na insulinę, a także zbyt dużą eksploatację narządu wydzielniczego, wywołujące jej postępującej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy ukazują również konsekwencje choroby dla układów organizmu, takich jak mięsień sercowy, filtrujące narządy, narząd wzroku czy naczynia krwionośne. Pokazują, jak przewlekła hiperglikemia powoduje uszkodzenia małych naczyń i makroangiopatii, które są źródłem powikłań cukrzycowych, takich jak zmiany w narządzie wzroku, nefropatia czy uszkodzenie nerwów. Tworzone są również modele ukazujące uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z niebezpiecznych następstw tej dolegliwości. Dzięki tym modelom specjaliści mogą lepiej tłumaczyć chorym, dlaczego odpowiednia utrzymanie poziomu cukru i tryb życia mają istotne wpływ w prewencji negatywnych skutków cukrzycy. Modele anatomiczne cukrzycy są wykorzystywane nie tylko w szkoleniach medycznych, ale również w programach informacyjnych mających na celu zwiększenie świadomości na temat tej przewlekłej przypadłości. Dzięki nim można pokazać, jakie zmiany mają miejsce w ciałe w wyniku długotrwałej hiperglikemii i jakie działania profilaktyczne mogą pomóc w zmniejszeniu prawdopodobieństwa pojawienia się komplikacji.
Modele anatomiczne tarczycy Gruczoł tarczowy to gruczoł zajmujący się produkcję związków endokrynnych regulujących przemianę materii, takich jak hormon T4 i aktywny hormon tarczycy. Zaburzenia pracy gruczołu tarczowego mogą powodować wielu chorób, takich jak hipertyreoza, hipotyreoza, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy wizualizują strukturę tego narządu, w tym jego skrzydła tarczycy, połączenie płatów, a także sieć naczyń krwionośnych i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać nieprawidłowości, takie jak powiększenie tarczycy w wyniku przerostu tarczycy, ogniska patologiczne czy raki tarczycy. W przypadku zmniejszonej aktywności tarczycy modele mogą pokazywać zmniejszenie objętości narządu i spowolnioną pracę jego struktur, podczas gdy w hipertyreozie mogą ukazywać przerost tkanek oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także wizualizować efekty chorób o podłożu immunologicznym, takich jak choroba Hashimoto, w której układ odpornościowy atakuje struktury narządu, prowadząc do ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w diagnostyce i edukacji pacjentów, ponieważ ułatwiają lepiej przyswoić czynniki sprzyjające różnych schorzeń tarczycy oraz ich skutki dla zdrowia. W praktyce klinicznej eksperci ds. tarczycy często wykorzystują takie modele do przedstawiania chorym, jak pracuje ten organ, jakie są objawy jej chorób oraz jakie metody leczenia mogą być wykorzystywane.